Ping Ping

Een beetje onsamenhangende week; je begint langzaam te merken dat we de feestdagen gaan naderen. Dinsdag was ik dagvoorzitter van de ‘dag van de wet- en regelgeving’ van de Kamers van Koophandel van Rijnland, Haaglanden en Rotterdam. Was wel even een uitdaging in een zaal die smal en enorm lang was. Hoe geef je dan alle bezoekers het idee dat je ze aandacht geeft? Geen dag voor advocaten en juristen, maar juist voor ondernemers en deze waren gelukkig in grote getale naar deze bijeenkomst gekomen. Ook weer eens even bijgepraat met een groot aantal sprekers uit de stal van de Kamer van Koophandel. In de loop van de jaren leer je zo de nodige mensen kennen; altijd weer handig in het netwerk. Vaak krijg ik wel de vraag: ‘Levert dat nu wat op, die seminars?’. Dat is altijd moeilijk te meten. Maar de ene keer kom je weer met je snufferd in een blaadje en u weet allemaal wel wat de prijs van een advertentie is. De andere keer boor je wel een direct contact aan. Daarnaast houdt het geven van lezingen en/of het optreden als dagvoorzitter de zaag ook wel scherp. Rijk word je er overigens niet van, de wijnkelder is alleen wel goed gevuld.

Voor de bijeenkomst nog in de auto gesprongen om een talent te redden. Soms heb je zo van die mensen waarvan je niet wilt dat ze vertrekken. Het blijft vandaag de dag een rare arbeidsmarkt, vandaag gelukkig het bericht gekregen dat hij blijft.

En vandaag voor de laatste keer op de hei over het beleidsplan, dat staat nu wel strak in de verf en geeft ons een goed kompas voor het beleid voor de komende jaren. Op de terugweg hoorde ik het nieuws over de grote investering die Ping An Life doet in Fortis. Als je niet naar China gaat, komt China wel naar ons toe, dacht ik dan maar even. De Chinezen hebben voorlopig Ping Ping zat en maken misschien wel dankbaar gebruik van de hypotheekcrisis om goedkoop te gaan shoppen. Morgen zullen we dat zeker nog bespreken tijdens de reünie van onze India-China-reis.

Prettig weekend

Laks

Ontspoorde spoorwegen, ontspoorde Belastingdienst, overgewicht en stakende scholieren; zomaar een greep uit een zondagmorgen met de zaterdagkrant. Te veel om allemaal te behandelen, dus laten we ons tot het laatste beperken. Ik hoorde al over de scholierenstaking afgelopen vrijdag in de auto. In de huidige informatiemaatschappij is een sms’je genoeg om grote groepen scholieren op de been te krijgen. Maar waar staakten ze nu eigenlijk voor? Volgens mij wist meer dan de helft niet waarvoor ze staakten; het was toch leuk, zo’n middagje geen school? Misschien ook wel goed, verblijven ze een keer in de buitenlucht. Een klein regenbuitje was in Amsterdam al genoeg om de staking te breken, in andere plaatsen maakte sommigen kennis met de wapenstok.

Maar waarom werd er nu gestaakt? Omdat men maar 960 lesuren wil en niet 1040 zoals de minister heeft voorgeschreven. Ook schooldirecties en leraren pleiten al langer voor de 960 lesuren en dan willen ze daarbij ook nog alle buitenschoolse activiteiten meerekenen. Even rekenen: in een gewone werkweek zitten volgens mij 40 uren en maal 52 weken (deze instructie is nodig vanwege de mogelijk meekijkende leraren met een rekengebrekje) leert mij dat een jaar een kleine 2080 werkuren oplevert. Feitelijk zegt men nu: wij willen maar 46% van de tijd besteden aan lesuren, anders komen we niet uit. Even een zijstapje: maar wat doen we dan de rest van de tijd? Okee, we gaan nog met vakantie. Daar had ik nog geen rekening mee gehouden, maar dat is toch geen halfjaar? En om geen discussies te krijgen: ik ga er van uit dat een lesuur wel 60 minuten heeft, maar volgens mijn zoon is een lesuur maar 50 minuten. Als dit laatste waar is, dan hebben we het niet over 960 uren maar over 38,5% van het jaar dat zinvol gevuld wordt.

Probleem is natuurlijk ook om genoeg leraren te krijgen om die 38,5% van het jaar voldoende les te geven. Die willen niet komen vanwege onderbetaling en de slechte naam van het beroep. Uit een recent uitgezonden reportage van Zembla heb ik begrepen dat het grootste gedeelte van de leraren naast het lesgeven ook nog een of andere aanverwante functie heeft als mentor, studiebegeleider, coördinator of wat voor andere mooie functie men verzonnen heeft. Het voor de klas staan wordt als iets secundairs gezien. Afgelopen week kwam minister Plassterk met de oplossing: hij had een miljardje bij elkaar gescharreld om het lerarentekort op te lossen. Gefinancierd door een verhoging van het lesgeld (een kleine 100 miljoen) en de rest door de oude leraren (52+) langer te laten werken. Blijkbaar kan door het langer werken van de oudere leraren gewoon 900 miljoen verdiend worden. Dat biedt in ieder geval perspectieven voor mijn alternatieve plan, want dan zijn we er met een miljardje niet.

Inmiddels is het maandag en de staatssecretaris is gekomen met een tegemoetkoming; 40 uur van de 1040 uur mag ook worden ingevuld met buitenschoolse activiteiten. Nu ben ik er ook voorstander van dat onze kinderen een leuke middelbare schoolperiode hebben en buitenschoolse activiteiten horen daar ook bij. Maar ik heb een heel ander standpunt en veel radicaler. Allereerst zal ik uitleggen waarom. Toen ik dit najaar in India was, leerde ik dat er ongeveer 400 miljoen Indiërs zijn tussen de 18 en 25 jaar oud; het vergrijzingsprobleem laat daar nog even op zich wachten. Van die 400 miljoen mensen krijgt ongeveer de helft een redelijke opleiding en daar de helft weer van een goede opleiding. Nu denkt u misschien: ‘Wat zonde dat de helft van het merendeel van de mensen geen goede opleiding krijgt’, maar misschien is dat nog wel een beetje ons geluk. Want de 100 miljoen hoog opgeleide Indiërs zijn de concurrenten van onze hoogopgeleide scholieren. En die laatste groep, dat zijn er ook niet zo veel als je bedenkt dat 60% van onze scholieren naar het vmbo gaat.
Doemscenariootje voor de toekomst. Onze eigen kinderen zijn de handen aan het bed voor de vergrijsde zorgsamenleving die we aan het worden zijn. Hogere functies worden ingevuld door Indiërs, Chinezen, Polen en tweede en derde generaties allochtonen. Onze rijkdommen van vandaag hebben we hard nodig om de huidige babyboomgeneratie een goed verzorgde oude dag te geven. En de huidige scholieren zullen minimaal tot hun 76ste door moeten blijven werken.

Willen we dat niet, dan moeten onze scholieren vandaag nog de straat op, om te demonstreren. Voor minimaal 1400 schooluren per jaar. Door goede gedreven docenten die het maximale uit ze halen, weg met de 6-jescultuur! Het onderwijs in Nederland zal een enorme kwaliteitsimpuls moeten krijgen, met meer samenwerking tussen universiteiten onderling en tussen universiteiten en middelbare scholen. Docenten mogen van mij een goed belegde boterham verdienen, mits ze maar aan het lesgeven zijn en al die malle management- en nevenfuncties, die schaffen we per direct af. En natuurlijk wel minimaal 40 uur per week. Drie weken zomervakantie voor de leraren en de rest van de zomervakantie worden ze bijgeschoold. Daarnaast verzinnen we met elkaar een systeem dat iedereen altijd blijft doorleren, dus geen sabbatical bij die boeddhistische monniken in Tibet, maar jaarlijks één of twee weken bijspijkeren voor iedereen. PE-punten voor accountants dus ook naar 80 punten per jaar. Wat dit gaat kosten? Miljarden! Maar het is een investering in onze toekomst. Hoe ik dit ga financieren? Aardgasbaten ten gunste laten komen van het Onderwijs en alle leraren een 40-urige werkweek. Nu alleen nog even een sms’je sturen.

Wakker worden

Heeft u ook weer zo een democratische mail in uw mailbox gevonden? Ik doel dan op een mail namens de Stichting Wakkere Accountant. Dit keer hebben ze 10 kandidaten gesteld voor het bestuur van het NIVRA, volgens de mail het team voor democratie en vernieuwing. Het valt me eigenlijk nog mee dat de Stichting Wakkere Accountant niet een politieke beweging is gestart, dat is tegenwoordig ook populair of moet ik roepen populistisch?

Ik moet wel een beetje op mijn woorden passen, want mijn collega Marco Korff is een van de kandidaten voor het NIVRA-bestuur en voordat je het weet, word ik dadelijk door de stichting beschuldigd van stemmingmakerij of het bevoordelen van een bepaalde groep mensen. Ik wil u dus vragen om zelf uw mening te vormen over de voorstellen van de Stichting Wakkere Accountant. Dat doen we immers in een Democratie.

Daar heeft u wel een probleempje, want de website van de stichting werkt op het ogenblik niet. Dat is wel zonde als je net een mail heb gestuurd met 10 verwijzingen naar die website. Nu kan ik natuurlijk flauwe grapjes gaan maken dat accountants en ICT nog steeds niet samen gaan, ook niet als ze wakker zijn. Maar dan loop ik misschien het risico dat ik er van beschuldigd word dat ik de site misschien wel gehackt heb, maar dat is zeker niet zo; daar ben ik te veel accountant en te weinig technicus voor.

Voor het democratische gehalte is het denk ik wel belangrijk dat de site weer snel tot leven komt, want dan alleen bent u in staat om kennis te nemen van de voorstellen van de stichting.

Denkt u nu ‘Die Fouk is ook niet aardig voor zijn collega’ om zo reclame te maken voor deze stichting. Daar heeft u gelijk in, maar in deze tijden moet je erg op je woorden passen. Voordat je het weet, word je bedreigd en moet ik dadelijk onder politiebescherming staan. Nee, om toch voor mijn strikt persoonlijke mening uit te komen, dat mag toch ook in een democratie: ‘Ik ben het niet eens met de voorstellen van de Stichting Wakkere Accountant. Men zegt democratie te willen, maar men wil eigenlijk het totale bestuur van het NIVRA vervangen door eigen bestuurders. Dat noem ik – met alle respect – geen democratie, maar een staatsgreep. Maar misschien zijn de belangrijkste zinnen uit het hele verhaal van de stichting wel de volgende: ‘Ook het onderscheid tussen openbare en overige accountants maakt dit amendement volstrekt duidelijk. Iedereen staat het vrij om openbaar accountant volgens de VGC te blijven, ook zonder AFM-inschrijving. Alle andere collega's komen in deel C van de VGC, maar kunnen zich desgewenst commercieel als accountantskantoor blijven presenteren.’ Dit komt op mij over als ‘wel de lusten maar niet de lasten’ en daar zit hem volgens mij de crux bij al deze protesten.

Prettig weekend

Diefstal

Gisteren werd op het nieuws de eerste virtuele diefstal bekendgemaakt. Iemand had kleine kinderen beroofd van hun Habbo Hotel account ter waarde van in totaal 4000 euro. En zo hebben we zomaar ineens te maken met virtuele criminaliteit. Ben benieuwd wat de straf wordt? 2 jaar onvoorwaardelijk opgesloten in een virtuele cel of juist andersom, een verbod om 2 jaar ook maar iets te gebruiken waar een chip in zit. Dit laatste werkt erg goed bij mijn oudste zoon. Ik ben wel door schade en schande wijs geworden, want een simpele computerstraf helpt vandaag de dag niet meer. Dan gaat-ie gewoon verder op zijn PSP of Xbox, en als je die ook opneemt in de straf, dan is er nog altijd de mobiele telefoon met een keur aan spelletjes.

Zelf deze week met heel andere dingen bezig geweest. Wij zitten een aantal dagen met de voltallige directie van Alfa op de hei. Ik zal via het internet het programma niet verklappen, maar een van onze secretaresses zei van de week: “Dat is wel heel anders dan voorheen”. Maar onze werkelijkheid is de afgelopen jaren sterk veranderd. Heeft u deze week misschien nog de documentaire over Enron gezien? Ik vraag mij af hoe het mogelijk was dat een accountant dat niet heeft gezien? Maar de nieuwe werkelijkheid is misschien wel dat iedereen niet zonder meer is te vertrouwen. Dat doet mij wel weer denken aan Staatsecretaris De Jager die tijdens de Accountancynieuwsdag nog aangaf dat hij er van uit ging dat het merendeel van de ondernemers te vertrouwen is. Nu ben ik dat ook wel van mening, maar ik hoop toch dat de staatssecretaris gisteravond ook even gekeken heeft.

Uiteindelijk is het maar goed dat de bestuurders er niet mee weg komen, dat blijkt wel rondom de laatste berichtgeving met betrekking tot Jim Miller (ex US Foodservice) die door Ahold vriendelijk verzocht wordt om 500 miljoen op tafel te leggen.

Prettig weekend

Keuringsdienst van Waarde

Een van mijn favoriete televisieprogramma’s is de Keuringsdienst van Waarde, een soort van consumentenprogramma maar dan heel anders. De Keuringsdienst was alweer aan een nieuw seizoen begonnen en ik had dat niet echt in de gaten. Gelukkig is er dan nog ‘Uitzending gemist’. Op het internet als vanouds, maar mijn digitale televisieleverancier levert het tegenwoordig ook gewoon op mijn televisie. Terug naar de Keuringsdienst; de eerste aflevering ging over Panga(sus)filet. Een populair visje nu langzaam onze eigen schol en kabeljauw op uitsterven staan. In de Keuringsdienst komt een visboer aan het woord die de verse pangafilet aanprijst. ‘Deze is afkomstig uit de golf van Biskaje, hartstikke vers, eergisteren gevangen’. De heren van de Keuringsdienst bellen nog enkele supermarkten die ook verse Pangafilet verkopen. Iedereen komt tot de conclusie dat het gaat om verse vis. De slogan van een van de supermarkten is: ‘zo uit de zee op je bord’. Nu gaat de Keuringsdienst op onderzoek uit en wat blijkt? De Pangasus is een zoetwatervis die massaal gekweekt wordt in Vietnam door Nederlanders. De vis wordt in 6 maanden opgekweekt en daarna ter plekke gefileerd en ingevroren. Geen enkele Pangasus verlaat Vietnam vers. Moraal van het verhaal: verse Pangasus is eigenlijk diepvries, maar voor ontdooide Pangasus betaalt u 8 euro per kilo meer. Weer een illusie armer.

Op mijn bureau ligt het rapport van de Redactiecommissie van NIVRA en NOvAA, ik ben er snel even doorheen gegaan. Ik zie het al voor mij; over een aantal jaren gaat de Keuringsdienst van Waarde langs bij een ondernemer en vraagt hem naar zijn jaarrekening. De ondernemer toont zijn jaarrekening en de interviewer vraagt: ‘Zit er een accountantsverklaring bij?’ ‘Ja.’ De man slaat driftig door het mooi gekafte exemplaar. ‘Kijk, hier staat het.’ ‘Ja, maar meneer, dat is een samenstellingsrapport.’ ‘Ja, maar die is wel afgegeven door een accountant.’ De heren bellen in de studio met de accountant die het samenstellingsrapport heeft opgesteld: ‘Heeft u een accountantsverklaring afgegeven bij ondernemer X?’. ‘Nee’, antwoordt de accountant, ‘ik heb een samenstellingsopdracht uitgevoerd voor het besloten verkeer en mijn oordeel gegeven in het samenstellingsrapport’. ‘Maar u bent toch Accountant?’ probeert de interviewer nog een keer. ‘Ja, maar ik heb geen accountantscontrole toegepast, ik heb alleen maar de financiële cijfers opgesteld’ verduidelijkt de accountant. ‘Dat verduidelijkt een hoop, want in uw verklaring – nee, sorry rapport – lees ik dat de verantwoordelijkheid bij de ondernemer ligt’ stelt de interviewer. ‘Dat is altijd zo’ vertelt de accountant: ‘ook als wij een jaarrekening controleren ligt de verantwoording voor de financiële cijfers bij de ondernemer of onderneming’. ‘Maar een accountant controleert toch jaarrekeningen?, ondernemers zijn toch niet te vertrouwen?’. De interviewer kijkt bij het stellen van deze vraag heel erg verbaasd in de camera. ‘Dat zijn uw woorden, maar waar wilt u nu naar toe?’ verzucht de accountant. ‘Ik wil alleen maar snappen hoe dat nu zit met accountants’, besluit de interviewer. De Keuringdienst gaat op onderzoek uit en komt erachter dat er accountants zijn met een OOB-vergunning, met een niet-OOB-vergunning, zonder een vergunning maar die wel verklaringen kunnen afgeven, maar dan weer niet bij wettelijke controleplichtige klanten, maar wel weer voor het niet besloten verkeer. En dan zijn er nog accountants in business die alleen maar rapporten mogen uitgeven voor het besloten verkeer. En al die typen en soorten accountants hebben weer andere regels waaraan ze zich moeten houden. De Keuringsdienst interviewt ook nog een bankier die er eigenlijk ook niets meer van snapt. Tot slot komt ook de accountant nog een keer aan het woord: ‘Maar mijn cliënt had u het samenstellingsrapport helemaal niet mogen geven, die is namelijk voor het besloten verkeer’. ‘Maar u heeft hem wel 5 exemplaren toegestuurd’, eindigt de interviewer. En dan te bedenken dat al deze regelgeving is verzonnen om tot meer transparantie te komen. Weer een illusie armer.

Filmpje!!!

Voor de liefhebbers de film van de Accountancynieuwsdag.

Echte leiders kijken verder

Ik weet niet hoe het komt, maar iedere keer als ik de Accountant lees staat er wel weer een artikel in waarbij het haast onmogelijk is om er niet op te reageren. Komt het doordat ik zo graag mijn mening geef, doordat ik schrijf voor een concurrerend blad of doordat de Accountant zo uitdagend is?

Het artikel waar ik dit keer op wil reageren, staat onder het kopje financieel management en heeft als titel ‘Columbus ontdekte Amerika zonder IT en KPI’s’ van Koen Perik. In de eerste plaats lijkt mij het antwoord eenvoudig; dat is ook logisch want in die tijd had men nog geen IT en ook nog geen KPI’s. Volgens de schrijver van het artikel had Columbus ook nooit Amerika ontdekt als hij van de moderne middelen gebruik had gemaakt. Ook dat ben ik met de schrijver eens, want Columbus wilde helemaal niet naar Amerika maar naar India en daar is hij eigenlijk nooit aangekomen. Dus de vraag is of Columbus geslaagd was in zijn missie? Nee, maar onderweg heeft hij wel de ‘mazzel’ gehad om Amerika te ontdekken. Wat is dan de moraal van het artikel? Dat we goed moeten nadenken over wat we wel en niet kunnen met IT, managementconcepten (als de balanced scorecard) en financieel management. Dat voorkomt volgens de schrijver een hoop verspilling van tijd en geld.

Daar moet je het natuurlijk wel mee eens zijn. Maar je moet altijd goed nadenken voordat je dit soort dingen inzet binnen je organisatie. Maar ik kan ook genoeg tegenwerpingen verzinnen. Zonder ICT (de cruciale ‘C’ wordt door de auteur niet gezien) waren we nooit op de maan gekomen of hadden we nooit het Internet gekend. En het grappige is dat juist daardoor de aarde weer plat is geworden.

Ik wil dan nog wel een stapje verder gaan, want dan zou ik ook kunnen beweren dat organisaties best zonder management kunnen. Managers zijn – met alle respect – de grootste kostenpost van ondernemingen. Want zodra je een managementlaag hebt geïmplementeerd, wil die het liefst een managementniveau daaronder. Want: hoe meer lagen, hoe meer macht.

Of bedoelde de schrijver dat je als je iets nieuws wil ontdekken de gebaande weg moet verlaten? Dat je je als leider (dat is heel wat anders dan een manager) niet blind moet staren op vandaag maar dat je verder moet durven kijken? Dat je, zoals Columbus, de andere kant op vaart zonder te weten waar je terecht zult komen? De weg is misschien wel erg lang of kort maar in ieder geval onzeker. Echte leiders durven dat, echte leiders zoals Columbus.

Accountancynieuwsdag II

Hij is al weer voorbij, de Accountancynieuwsdag. Moe maar voldaan lig ik op de bank en laat de dag nog even aan mij voorbij trekken, heel veel indrukken opgedaan. De winnaar van de AN-prijs, een leuk jong kantoor met enthousiaste medewerkers. Ik ben alleen die jongedame vergeten te bedanken die er in slaagde dat mijn uitstapje naar Hyves ging lukken. Bedankt Ina! Eens even kijken of je nu virtueel vriendjes met mij wil worden. Veel handjes geschud van mensen die ik al weer een tijdje niet had gezien: Eddy, Erick, Rob, Jan, Casper, Frank, Marina, Kees, Kees,Herman……………….en natuurlijk nog veel meer. Ondanks alle virtuele werelden toch weer eens leuk om al die mensen in levende lijve te zien. Steeds vaker hoor ik dat een beurs of congres in het huidige internettijdperk zijn langste tijd heeft gehad. Maar het persoonlijk even een aantal mensen zien, blijft hopelijk toch bestaan. Ik kan mijzelf helaas niet klonen, want ik was graag toch ook langs gegaan op de Sprout ChallengerDay. Hier presenteerden zich volgens de aankondigingen een aantal ondernemers die het opnemen tegen de gevestigde orde. Ook de opzet was spannend gemaakt, met onder andere speed dating. En dan was er vandaag ook nog de Spits carrièredag, waar natuurlijk ook weer aandacht was voor de accountancybranche. Idee voor volgend jaar om dit alles nu eens samen te laten komen; spannende ondernemers, spannende accountants en potentiële werknemers. Dan hoef ik me ook niet te klonen.

Presentatie Accountancynieuwsdag

Het filmpje volgt later in de week

View Upload your own